Kung gaano kasakit

It's been almost a week since they lost. Pero hanggang ngayon nararamdaman ko pa rin. Okay lang ako, pero tuwing naiisip ko sila, parang nasasaktan ulit ako.
Nung una naisip ko, bakit pakiramdam ko wala akong karapatang umiyak? Dahil alam ko, hindi naman talaga ako kasama dun. I wasn't really a part of their team, their school.
Pero ayun, andun ako at umiiyak para sa isang bagay na hindi naman talaga ako parte.
Sabi ko sa sarili ko, sayang lang ang luha ko. Malalaman ba nila kung umiyak man ako para sa kanila? Hindi ko rin naman sasabihin so what's the point?
Pero bawat patak ng luha nagsabi sakin, "Karamay ka nila dahil kaibigan mo sila. Hindi ka man bahagi ng mundo nila, bahagi ka ng buhay nila.."
And I realized it was true. Maybe not the way that I would like to be, but a part just the same. Hindi naman kailangan ng kapalit. Sapat na yung alam kong kaya kong dumamay sa kanila.

Para kay Henry..

Para sa kaarawan mo. Para sa mga oras na napasaya mo ako kahit hindi mo alam. Para sa mga panahong kahit nasasaktan ako ng taong minamahal ko, nakakangiti pa rin ako. Dahil sayo.
Kahit hindi mo ako kilala. Kahit hindi mo alam kung anong pangalan ko. Kahit hindi mo alam ang mukha ko. Kahit na hindi mo pa ako nginingitian sa buong buhay ko.
Para sayo 'tong araw na 'to. Happy birthday, Henry.