Kagagahan na naman...

"Ano ba kasing akala mo sa sarili mo? Maganda? Kala mo pinagkakaguluhan ka ng mga lalaki? Tangina-shet, siraulo ka ba? Bulag ka ba?
Akala mo lang maganda ka. Akala mo lang mabait ka. Pero sa totoo lang, wala kang kwenta. Sa totoo lang, mamatay ka ng hindi ka nagkakaboyfriend, asawa, anak, at mag-isa at matanda kang lilisan sa mundong ito."
Pag nakikita ko ang sarili ko sa salamin, yan lang ang nasasabi ko. Kahit na dapat nag-aayos ako ng sarili para pumasok, kahit na dapat mukhang disente dahil haharap sa ibang tao. Tangina-shet.
Hindi ko naman piniling maging ganito eh. Ang kaso lang, pwede ko namang piliing wag maging ganito. Eh di magbago. Problema ba yun.
Arasso. Naiintidihan ko naman eh. Hindi naman ako tanga, kahit minsan parang oo.
Nagsasawa na 'kong ipilit ang sarili ko sa mga tao at lugar na hindi naman ako gusto. Sawa na 'kong masaktan. Sawa na 'kong mamrublema tungkol sa mga bagay-bagay dahil pakiramdam ko hindi ako belong.
Sabi ng iba, be yourself. Teka nga muna. How can I be myself when I don't even know who I am? Ni hindi ko alam kung ano nga ba talaga ang ugali ko. Kung matino ba kong tao o tarantado. Kung may kwenta ba ko o wala.
Kaya minsan hindi ko alam kung may pakialam sakin ang mundo o niloloko ko lang ang sarili ko.
Sabi daw ni Eleanor Roosevelt, "Do one thing everyday that scares you." Araw-araw lumalabas ako sa mundo para humarap sa mga taong pakiramdam ko nagtitiis lang sa'kin. Hindi pa ba nakakatakot yun?
Tangina-shet. Musta naman! Hindi na matapos ang kagagahan ko...